sobota, 23 czerwca 2007

O tym, że wyjeżdżam...

Generalnie nie mam za wiele czasu, więc będzie krótko i na temat. Jadę na Mazury. Na miesiąc. Potem będę mieć praktyki w Stolicy. Na pewno coś napiszę po Mazurach, choć warto liczyć na to, że nie będzie mi to potrzebne, bo będę zadowolona:)
Dziś jestem skacowana i w ogóle nic mi się nie chce, ale chyba się cieszę, że jadę. Będzie dobrze, będzie. Ja to wiem.
Odezwę się pod koniec lipca.

Pozdrawiam

piątek, 15 czerwca 2007

O tym, że nie mogę się zebrać...

Tragedia jest, powiem Wam. Mam do poniedziałku oddać książkę. W związku z tym muszę do poniedziałku napisać ten fragment pracy, do którego jest mi ta książka potrzebna. Nawiasem mówiąc - co za chamstwo, pożyczyć studentowi książkę na tydzień. Jeszcze jak jest taka pogoda, że wszystkiego się chce, tylko nie siedzieć przed kompem i pisać. Słońce świeci w monitor i nie można się skupić wcale.
Generalnie strasznie mi się nie chce i naprawdę nie mogę się zebrać. Napisałam jedną stronę i nie mogę przebrnąć dalej. A robię już któreś podejście z rzędu. Szkoda, bo w sumie to nie jest wbrew pozorom takie pracochłonne. Parę dni i jest. Tylko trzeba mieć dobry moment. A w mojej głowie naprawdę jest wszystko tylko nie rozliczenia międzybankowe, NBP i KIR. Bleh...
Mazury, tak przede wszystkim Mazury.
I jeszcze jedna rzecz. W sumie to nawet mnie to wkurza, że mi się śnią takie rzeczy, bo dokładnie wiem, dlaczego mi się śnią, a mimo wszystko nie mogę nic na to poradzić. I włącza mi się myśl, że może mimo wszystko to coś więcej, choć wiem, że to na pewno nie jest nic więcej. Ale się śni. Czyżbym była niewyżyta? Być może, to nawet prawdopodobne, wszak apetyt rośnie w miarę jedzenia. A skojarzenia i wnioski są logiczne, wręcz najprostsze. Wszystko ma ręce i nogi. Wszystko rozumiem, jestem świadoma mojej podświadomości, ale kurde, nie mogę jej wyłączyć. To naprawdę rozprasza.
A powinnam pisać. Muszę pisać i chcę pisać. I będę pisać, tylko nie wiem, z jakim efektem. Bo strasznie mi się nie chce.
Wniosek, że to nie są najszczęśliwsze studia, jakie mogłam wybrać, jakkolwiek słuszny, nic nie zmienia, bo teraz to już naprawdę szkoda byłoby tym rzucić i zająć się innymi rzeczami. Szkoda, że nie można czegoś takiego zrobić. A raczej szkoda, że ja nie mogę, bo nie pozwala mi na to moje wspaniałe poczucie obowiązku na spółkę z rozsądkiem. Czuję, że kiedyś bardzo źle wyjdę na słuchaniu tych dwóch elementów mojej osobowości. Choć na razie nie było tak źle.
Nic to. Skupmy się na teraźniejszości. Podążajmy wyznaczoną ścieżką do z góry założonego celu. Bo lepiej tak, niż na ślepo przez życie, prawda?
Wszystko będzie dobrze, tylko się zebrać. Dobrze, że siostra wyjechała na jakiś czas, to przynajmniej mam unlimited computer access.
Trzymajcie kciuki, żeby mi się tak chciało, jak mi się nie chce. Kotarbiński jednak mądry był.... Heh... Trzeba było studiować filozofię...

Pozdrawiam

Edit (16/06/2007; 16:40): Kurde, nie chce mi się dodawać nowej notki tylko po to, żeby napisać, że dalej nie mogę się zebrać. Wyobraźcie sobie, że moja prędkość pisania jest zastraszająca. W ciągu półtorej godziny napisałam prawie całą stronę. To jest jakaś katastrofa... Tak strasznie mi się nie chce, że robię wszystko, żeby robić coś innego. Niech mnie ktoś solidnie kopnie, bo od 15 minut wpatruję się w jedną stronę książki i zastanawiam się, co przepisać z niej... I mam problemy z parafrazowaniem, co mi się wcześniej nie zdarzało... Może do pracy naprawdę należy się zabierać po pijaku? Szkoda, że wypiłam wczoraj całe to wino.
No staram się, staram...
Wysyłam w świat wezwanie o pozytywne fluidy! Bo inaczej chyba będzie ciężko.

Pozdrawiam jeszcze raz.

wtorek, 12 czerwca 2007

O tym, że student wart jest niewiele, ale zawsze znajdzie się ktoś przyjaźnie nastawiony do człowieka...

Ręka do góry, kto lubi poniedziałki! Ja jakoś nie przepadam. Zwłaszcza, że przeważnie mam cały tydzień taki, jak poniedziałek. Robi mi się słabo na tą myśl, ale twardym trzeba być, a nie miękkim, prawda?
Zauważyłam, że ludzka psychika jest tragicznie prosta. Ktoś cię uraził/wkurzył/skrzywdził? Nie możesz się na nim odegrać, bo jest lepszy/większy/ważniejszy od Ciebie? Odegraj się na słabszym. Otóż na końcu tego łańcuszka znajduje się student. Wykładowcy też nie lubią poniedziałków. Dlaczego więc nie zrobić piekiełka studentom? No właśnie, dlaczego nie? Szkoda tylko, że student już nie ma nikogo pod sobą. Chyba że akurat praktykuje w Urzędzie Skarbowym, wtedy mszczą się na petentach... I koło się zamyka, bo pewnie wśród petentów też trafia się jakiś wykładowca;)
Generalnie wkurza mnie to, bo nie czuję się jak człowiek, tylko jak śmieć, który można zdeptać i wmieść pod dywan. Bo przecież student nic nie zrobi wykładowcy. Na uczelniach wszak obowiązują dwie zasady, jak pewnie doskonale wiecie.
1. Wykładowca ma zawsze rację.
2. Jeśli wykładowca nie ma racji - patrz 1.
Smutne ale prawdziwe. I jeszcze wmawiają, że coś mówili, jak mówili coś kompletnie przeciwnego... Ech, życie. Każdego żal, prawda? Trudno, pogodziłam się z tym już, choć ostatnio miałam nadzieję, że na czwartym roku traktują człowieka jak człowieka, ale jednak nie - zostałam skutecznie sprowadzona na ziemię.
Ale z drugiej strony poniedziałek nie taki zły. Okazało się bowiem, że czasem ktoś o mnie myśli. To naprawdę bardzo miłe. Co prawda jak zwykle martwię się na zapas... Tym niemniej czuję się połechtana... I trochę mi głupio, bo dawno się nie odzywałam do Michała. Ale teraz jest czas żeby odnawiać znajomości, więc w sumie dobrze się złożyło.
Ale z drugiej strony powiedzcie, czy dzieją się takie rzeczy, że dzwoni obcy numer i mówi: Szukamy właśnie nowych pracowników, może by pani przyszła na spotkanie informacyjne? Bo pani kolega mówił, że by się pani nadała. I to jeszcze z Waszej branży. Takie rzeczy się nie dzieją. Jestem w wielkim szoku.
W szoku, przez który przebija się myśl, że jak mnie być może zatrudnią, to być może nie będę musiała odrabiać praktyk, wobec czego być może nie będę miała powody, by wyjechać do Stolicy na miesiąc. A to już smutne jest. Naprawdę smutne :|
Jestem zmęczona. Dziś rozpłakałam się bez powodu. Dalej mnie nosi. Chyba jednak zwalę to na pogodę. Wkurzają mnie te krążące burze. Chodzą tak blisko, że wyłączam komputer na wszelki wypadek, co nie jest specjalnie pomocne przy pisaniu pracy magisterskiej.
O, jeszcze mi się przypomniała pani z biblioteki, która powiedziała: Ta książka nie jest pani potrzebna. Ta książka jest stara, sprzed ustawy. Nie dam pani tej książki. Typowe. Bibliotekarki nigdy mnie nie lubiły, ale żeby aż tak? Co prawda dała mi w końcu tę książkę, ale mimo wszystko...
Nie wiem sama... W sumie załatwiłam wszystko, co miałam dzisiaj załatwić. To chyba jednak nie jest tak źle. Tylko, że zabrało mi to więcej czasu i nerwów, niż się spodziewałam. Ale chyba jednak dobrze, bo nie mam czasu myśleć o sobie. Ani o tym, co się dzieje w moim najbliższym otoczeniu.
Od czasu do czasu myślę o seksie... Ale cóż, z braku laku pozostają mi tylko myśli... Skupmy się na razie na pracy. Do roboty.
Ten poniedziałek w sumie mógł być gorszy, prawda?

Pozdrawiam

piątek, 8 czerwca 2007

O tym, że nie wiem, co się ze mną dzieje...

Generalnie od dwóch dni mnie nosi i nie wiem dlaczego. W sumie można by zwalić na pogodę, wszak zbiera się na burzę i zbiera, i jakoś bez efektu. Ale z drugiej strony chyba nie jestem aż taką meteopatką. Bardziej jestem psychopatką. Z resztą sama nie wiem.
Wiele się dzieje. Zwyczajne rzeczy, sesja i tak dalej. Trochę mnie czas goni i tym bardziej irytuje mnie to, że nie mogę się do niczego zabrać. I to nie jest tak, że mi się nie chce. Tylko jakaś adrenalina, albo coś. Nazwałabym to anxiety. Nawiasem mówiąc, znakiem czasu jest to, że nie znam słowa w ojczystym języku na określenie własnego stanu, a w obcym języku nie mam z tym żadnego problemu.
Słucham Kaczmarskiego. Odpowiada mi, gdy mam taki nastrój.
Wyindywidualizowałam się spośród rozentuzjazmowanego tłumu dzisiaj. Powiedziałam, że nie pojadę do Zawoi. Choć jest dzień wolny i ładna pogoda. Wytłumaczyłam się chęcią nauki w spokoju. Niekoniecznie udało mi się zrealizować to założenie. Tak naprawdę chodziło o tą udrękę, którą musiałabym przeżyć. Ja naprawdę kocham moją rodzinę, naprawdę. Ale jakoś ostatnio bardzo mi przeszkadzają te małe, właściwie nieznaczące konflikty. Wbijanie malutkich szpileczek. I potem nagłe wybuchy z powodu właśnie tych nieznaczących szpileczek. Dojrzałam do wyniesienia się z domu, zaprawdę powiadam Wam. Zdecydowanie. Powiem więcej, podjęłam już tą decyzję. Co prawda czeka mnie jeszcze rok. Muszę się obronić najpierw. Ale świadomość podjęcia tej decyzji jakoś mnie trzyma w pionie i nakręca do działania. Tak mi się przynajmniej wydaje.
A jednocześnie czuję się powstrzymywana przez rzeczy niezależne od mojej woli. Nie jestem w stanie dokładnie określić, co się dzieje. To chyba jest znowu ten sam objaw. W momencie, kiedy nie jestem w stanie nic zrobić, kiedy pozostaje tylko czekanie, zaczynam się denerwować. Po prostu lubię jasne sytuacje. A teraz mam niejasną sytuację. Chodzi oczywiście o pracę magisterską. Tak naprawdę zabrałam się za nią, ale brakuje mi literatury, kocham moją bibliotekę akademicką. Najciekawsza książka jest w Rybniku. A inna w katedrze rachunkowości... Tak naprawdę wkurza mnie to, że jest wolne i nie mogę nic załatwić. I przez to siedzę i nic nie robię, a w sumie mogłabym się wszak uczyć czegoś innego, prawda? Wkurza mnie to, że pójdę do promotorki i powiem: Nie mam nic dla pani, przykro mi. A kiedy pani ma następne konsultacje? I w ogóle to jak się pisze przypisy?
Goni mnie czas. 22 czerwca wyjeżdżam. Naprawdę się cieszę, że wyjeżdżam. Wierzę, że będzie dobrze. Prawdopodobnie to nasz ostatni rodzinny wyjazd, chciałabym, żeby się obyło bez zwykłych konfliktów.
No i martwię się, jak zwykle na zapas, praktykami. Bo przecież ja naprawdę nie jestem super wyszkolona jeśli chodzi o bankowość, choć zapewne będę robić w banku kawę i kserokopie. Wszak tak bywa. A wiecie, czym się martwię? Tym, w czym będę chodzić do tego banku. I ile mam zabrać rzeczy. I ile mnie wyniesie pobyt miesięczny w Stolicy. I w ogóle, jak ja się zabiorę i jak się urządzę, i kiedy będą mieli mnie dosyć.
Ale jestem na tym etapie życia, że nareszcie odkryłam przed sobą jakiś cel, co więcej, wyznaczyłam sobie kolejne etapy do jego osiągnięcia i dążę sobie. Posiadanie celu naprawdę pomaga w życiu. Nie wiem, czy mądrym celem jest wyniesienie się z domu... Ale zawsze można to sparafrazować jako przeprowadzkę do Warszawy, prawda? Ale dzięki temu przestało mnie martwić, że nie kupiłam sobie łóżka, że moje okna się nie domykają, że mam beznadziejne meble. Bo przyjdzie taki czas, że będę już na swoim i wtedy dopiero będę się mogła tak naprawdę tym przejmować, prawda?
A póki co jest dobrze, jest dobrze, jest... I zabieram się do nauki. Promotorka będzie mi musiała wybaczyć:) W ogóle przecież nie ma co się martwić uczelnią. Zawsze jest wrzesień...

Pozdrawiam

wtorek, 5 czerwca 2007

O tym, że wiele się dzieje, ale się cieszę...

Generalnie chyba doszłam do konsensusu z moim wewnętrznym ja, a także z szablonem. Tak jak jest, chyba zostanie. Najwyraźniej taki jest właśnie mój nastrój. Wszak obiecywałam, że wystrój się zmieni razem z nastrojem. Wniosek jest taki, że mój nastrój ostatnio bywał zmienny. Ale ponieważ to, na co czekałam, nareszcie nadeszło, mogę spokojnie przejść do dalszego ciągu mojego życia.
Wczoraj nie mogłam zasnąć. Leżałam bardzo długo i myślałam o wszystkim. O tym, że praktyki muszę odrobić, o tym, że pewnie uczynię to w Stolicy. O tym, że zaliczyć sesję muszę, a miałam dzisiaj egzamin i prezentację. O tym, że powinnam do 22 czerwca oddać pierwszy rozdział pracy magisterskiej, której dopiero mam plan planu. O tym, że 22 czerwca jadę na Mazury, a także na obóz. I o tym, jak to będzie, jak już zamieszkam w Warszawie. I o tym, jak to będzie, jak zamieszkam u Oli i Krzysia. I jak będzie dalej się układać moja znajomość z Przemkiem... Śmieszne. Wiele myśli chodzi po głowie. I jeszcze myślałam o wielu innych rzeczach, których nie pamiętam w tej chwili. Na przykład o pokoju moim i kolorze moich ścian i włosów, a także o tym, że zostałam posądzona o bycie dziewczyną mojego najlepszego przyjaciela.
Z innych ciekawych konstatacji, mam następującą. Działanie jest bardzo ważne. Ruch jest wszystkim. Zauważyłam u siebie taką właściwość, że w sytuacjach kryzysowych, jeśli tylko mogę działać, odnajduję się doskonale i super sobie z nimi radzę, natomiast w momencie, kiedy nie pozostaje nic oprócz czekania, moje nerwy wysiadają. Oj, nerwy, nerwy... Zupełnie niepotrzebne, a jednak nie da się ich uciszyć... Nie udało się, dopóki wszystko nie było jasne. Generalnie jest to logiczne, bo działanie odwraca uwagę od problemu, zwłaszcza gdy skupiasz się na jego rozwiązaniu. Kiedy czekasz w niepewności, to przychodzą do głowy tylko najczarniejsze scenariusze. Więc wszystko w normie. Tylko musiałam sobie to poukładać w głowie, prawda?
Układanie w głowie jest jedną z ważniejszych funkcji tego bloga. Stąd nasuwa się wniosek, że kiedy nie mam problemów, nie piszę, bo nie mam sobie czego układać w głowie. Teraz to nie jest tak, że mam problem. Tylko jestem w takim dziwnym momencie życia, kiedy dużo się dzieje, a ja muszę w sobie znaleźć jedynie odpowiednią ilość odwagi i czasu. I wiem, że wszystko będzie dobrze, bo inaczej być nie może. Najdziwniejsze jest to, że nie narzekam na nawał pracy, nie narzekam na to, że mi się nie chce. Pierwszy raz mam prawdziwy cel i dążę sobie do niego powoli. Po trupach to może za dużo powiedziane. Ale konsekwentnie.
Wnioski końcowe. Jestem szczęśliwa, bo mam cel. Jestem szczęśliwa, bo jestem zaspokojona. Jestem szczęśliwa, bo wcisnęłam się dzisiaj bez problemu w mundurek z liceum. Jestem szczęśliwa, bo w sumie naprawdę nie jest źle, a mogło być o wiele gorzej.
Energia ze mnie bije. Mam nadzieję, że to nie słomiany zapał.
Po prostu się cieszę. I jeszcze na dodatek w tych momentach udało mi się zakochać w Gdańskiej Formacji Szantowej. Nie mogę się uwolnić od ich muzyki. Mimo że niektóre teksty są smutne, to całość napędza mnie i ładuje energią.
Ciekawe zjawisko. Generalnie widzę, że odżyłam w jakiś sposób. Chyba się domyślam, dzięki czemu tak się stało:)

Jeszcze edit. Transitory ma rację. I inni, którzy to mówili, też mają rację. Ten blog jest dla mnie, a nie dla czytelnika (z całym szacunkiem). I nie będę pisać pod publiczkę, tylko będę pisać po to, żeby się wypisać i wyrzucić z siebie wszystkie złe myśli i złe co się przyśni. I tyle. A jak się komuś podoba, to bardzo mi miło. I na pewno nigdy, ale to nigdy nie będę pisać TrAfFkĄ... I będzie dobrze.
Pozdrawiam

sobota, 2 czerwca 2007

O tym, że nie jestem zachwycona...

Doszłam do wniosku, że nie jestem zachwycona. Przy zmianie szablonu zdarzyło mi się popatrzeć na starsze notki i doszłam do wniosku, że to nie jest to, o co mi chodziło. Owszem można się nad sobą użalać, ale bez przesady. Okazuje się, że obiektywnie jestem żałosna. A przynajmniej taka się wydaję w związku z tym, jak piszę. To smutne.
Chciałabym pisać o innych rzeczach. O czymś, co mnie kręci, co mnie interesuje, albo o tym, co się dzieje. Albo o czymś, co naprawdę jest ważne. A nie chciałabym wpaść w banał. Wierzcie, lub nie, ale to bardzo trudne. Poważnie zastanawiałam się nad tym, czy nie dać sobie spokoju z blogowaniem, ale poczułam wyzwanie. Nie wiem, co prawda, czy coś z tego wyjdzie, bo nie jestem jakąś super świetną osobą, która ma do przekazania wiele rzeczy i zdanie na każdy temat, oraz potrafi się swobodnie wypowiadać na wszystkie tematy. Ale chyba postanowiłam, żeby było mniej osobiście. Z resztą zobaczymy.
Poczułam, że moje notki są faktycznie nieco dziecinne. O takich rzeczach piszą nastolatki, a ja już nie jestem nastolatką. Uświadomiłam sobie, że już nie jestem dzieckiem. I jakkolwiek zamierzam pozostać w przyjaźni z moim inner child, to pora dorosnąć. I to nie ma nic wspólnego z rozsądkiem, czy byciem poważnym i dojrzałym. Po prostu pora się zmienić, bo życie nagle zaczęło przede mną stawiać wyzwania, których się nie spodziewałam i których nie doświadczałabym będąc wciąż dzieckiem. To taki znak. Nie potrafię tego wyjaśnić.
Nie wiem jeszcze, co będzie, ale najwyższa pora coś zrobić. Nie chcę być już nastolatką, chcę być kobietą. Pełną gębą.
Zobaczymy.

Pozdrawiam