wtorek, 28 kwietnia 2009

O tym, że już niedługo prawdopodobnie będę magistrem...

Czy to nie wspaniałe? Los daje mi wszystko czego tylko może oczekiwać piękna młoda bogata inteligentna kobieta sukcesu. Naprawdę. A ja jak zawsze pragnę czegoś innego. Nie mówię, że więcej... Choć nie jestem w stanie powiedzieć z czego byłabym skłonna zrezygnować na rzecz czegoś innego, to jestem pewna, że z czegoś na pewno. Póki co, nikt nie kazał mi wybierać, nikt nie dał mi alternatywy... Bez lęku, bez euforii - tylko głupia wieczna wieczność wciąż...*
No może to nie do końca prawda, bo przecież denerwuję się i lękam zbliżającego się milowymi krokami egzaminu. Ale w sumie, czyż to nie jest tylko kolejny egzamin, którym się denerwuję? Czy to nie jest kolejna powtórka z rozrywki? Wciąż i wciąż to samo...
I nic nowego. I nic się nie dzieje. Niewątpliwie lepiej, jak się nie dzieje nic, niż jakby miało się dziać źle, prawda? Też tak myślę. A jednak...
Na skrzydłach nocy unieść się chcę, monotonne przerwać sny, od początku zacząć żyć...* I jeszcze żeby moich pragnień ktoś nareszcie pojął skryty sens*, bo ja sama nie do końca je pojmuję. Ale generalnie me serce to dynamit, tylko iskry mu brak...*

I już. Powinnam zamiast czekać na grom z jasnego nieba, zebrać się w sobie i coś ze sobą zrobić, wyjść do ludzi i kogoś poznać. Robić rzeczy... Ale ja, jak zwykle, nie mogę się zebrać.
Na razie - obrona, juwenalia, Kubryk, koncert Flogging Molly, a potem się zobaczy. Może Magda Marysia Barcelona? W końcu gdzieś trzeba jechać na urlop, prawda?
Kto wie, może przestanę pracować po dziesięć godzin i więcej?

Niewiadomo.

Pozdrawiam.
M.
--
*Wszystkie fragmenty pochodzą ze spektaklu Taniec Wampirów

sobota, 18 kwietnia 2009

O tym, że dawno mnie tu nie było...

Nie mam mózgu. Złożyłam pracę - obrona w ciągu miesiąca. Nic się nie dzieje. Nie myślę i jest mi z tym lepiej, niż jak się muszę zastanawiać i rozważać rzeczy. Poza tym jestem permanentnie zmęczona.
Powinnam się uczyć do obrony, albo iść na zakupy, albo się jakoś ogarnąć. Mam pierwszy dzień spokoju od niepamiętamkiedy. I sama nie wiem, co ze sobą zrobić, bo nic mi się nie chce... Czy to straszne?
Z tym celem to dalej aktualne. Nie wiem, po co to wszystko. To wszystko, co jeszcze przede mną...
Nie mam weny.
A Wy?

Pozdrawiam.